احتراما خواهری دارم یکسال کوچکتر 52 ساله که از کودکی مشکلات روحی روانی با منشا ارثی دارد، ولی هیچگاه والدینم درخصوص رفتارهای او اقدام پزشکی نکردند. از کودکی سازش نداشت و کم‌کم گرفتار مشکلات عدیده ای شده که زندگی را بر اطرافیان (من، همسایگان، هر کس در ارتباط با او باشد) سخت کرده است. در مرداد 90 زمانی که 39 سال داشت ناگهان در غیاب والدینم اسباب هایی را جمع کرد تا از منزل پدری تهران به اجاره نشینی در در شهر دیگر برود. والدین این مساله را پنهان کردند که بدتر نشود. حدود سال 96 ناگهان تصمیم به ازدواج با مردی شهرستانی و لااقل دهسال کوچکتر از خود گرفت و والدینم را برای ازدواج خواست... ولی بعد از حداکثر 3 ماه با مختصر بهانه ای این مرد را کتک می زد و با اهانت بویژه شب هنگام از خانه بیرون می انداخت. شوهرش بعد طلاق از قول مشاور گفت این زن دچار کمپلکس روانی شامل شیزوفرنی، اسکیزوفرنی، وسواس (فکری، عملی، شنیداری، کلامی...)، افسردگی و مشکلات دیگری است. والدینم تا سال 1401 برحمت خدا رفتند و اینک سال هاست در انتظار جدا شدن از دو خواهر دیگر هستم که متاسفانه آخری با این زن بیمار به سبب مادی دست به یکی شده و از زمان فوت پدر پرونده های ما شروع شد: اول با هم شکایت کردند من و مادر، پدر بیمار را کشته ایم و قاتل از مقتول ارث نمی برد. این مساله در جو شهرستان پدری بازتاب بدی داشت و منجر به کالبدشکافی بیهوده پدرم و رد شکایت شد. بعد با هم شکایت کردند من (دختر ارشد همیشه مجرد همراه والدین) منزل پدری ام را در تهران تصرف عدوانی کرده ام که باز بررسی و رد شد. ناچار منومادر شکایت کردیم: سه نوبت برای درخواست تسویه ورثه چون با نقشه این زن بیمار هیچ همکاری نمی کردند که تسویه قانونا انجام شد. بعد منومادر درخواست تقسیم ترکه دادیم که باز لااقل از سال 99 همکاری نمی کنند و ما هم بخاطر حراج نشدن خانه و زندگی والدینم سکوت کردیم. پس از سال 98 و بویژه 21 مرداد و 2 شهریور 1403 این زن بیمار به مختصر بهانه ای برایم پیامک های ناموسی فوق العاده رکیک می فرستد و میگوید از منزل والدین دزدی و گذران می کنم یا دختر آخر از بی مسکنی با خانواده 6 نفره اش به منزل امانت والدینم می ریزند! 1402 در منزل پدری ام ناگهان سرم را به گوشه کمد کوبید که گیجگاهم شکافت و پلک چپم افتاد. برای اخذ گواهی پزشکی ناچار از شکایت شدم. تمام زمستان قبل برای بستن شکایتم التماس می کرد که خودم بستم چون شکایت چاره این بیمار نیست. علائم محجوریت در او آشکار شده و نمی توانیم یک صفحه تسویه ورثه را با آرامش ببندیم و مرتب در حال در جا زدن وسواسی روی یک تکه و توهم و شک است! بخاطر ثلث سهم در زندگی والدینم حضور و دخالت کامل و مخرب دارد و مرتب به وکیل والدینم اهانت می کند. قبلا در تهران کارمند بودم و الان با وکیل ساکن شهر دیگر و بیمار ساکن مسکن مهر ... است. چگونه شرش را از سر خودم باز کنمو جدا شوم؟ در آرزوی مرگ من کنده نمی شود تا بیشتر و بهتر ارث ببرد!! مختصر کردم. تشکر.