سند ثبتی معتبرتر از سند عادی است

سند رسمی

مطابق ماده 47 و 48 قانون ثبت اسناد و املاک صلح رسمی در مراجع اداری و قضایی مورد پذیرش است

هردو لازمند

در حقوق ایران، سند سند سربی وثبتی (معمولاً به عنوان سند رسمی شناخته می‌شود) به دلیل ثبت در دفتر اسناد رسمی و مطابقت با قوانین ثبتی، از اعتبار بالاتری برخوردار است و طبق ماده 22 قانون ثبت اسناد و املاک، سند رسمی نسبت به تمام افراد لازم‌الاجرا است. اما قولنامه یا صلحنامه دستی (غیررسمی) اگرچه ممکن است در برخی موارد به عنوان دلیل در دادگاه قابل استناد باشد، اما اعتبار آن به اندازه سند رسمی نیست، به ویژه اگر: ملک تفکیک نشده باشد (یعنی تقسیم‌بندی و سند مستقل برای بخش مورد نظر صادر نشده باشد). مشخصات دقیق ملک در قولنامه یا صلحنامه ذکر نشده باشد (مثلاً حدود و ثغور به طور دقیق تعیین نشده باشد). در دادگاه مورد اختلاف قرار گیرد و طرف مقابل ادعای جعلی بودن یا عدم صحت آن را مطرح کند. نتیجه: سند سربی وثبتی (رسمی) صادره در سال 1378 از اعتبار قانونی بالاتری برخوردار است. قولنامه یا صلحنامه دستی تنها در صورتی می‌تواند قابل استناد باشد که در دادگاه به اثبات برسد و طرف مقابل نتواند آن را رد کند، اما هرگز به پای سند رسمی نمی‌رسد. توصیه: اگر مالکیت بخش تفکیک‌نشده مورد ادعا در قولنامه یا صلحنامه دستی را دارید، بهتر است برای تفکیک رسمی ملک و صدور سند مستقل اقدام کنید یا در صورت اختلاف، از طریق مراجع قضایی درخواست ابطال سند رسمی یا اثبات ادعای خود را داشته باشید. در صورت نیاز به جزئیات بیشتر، می‌توانید متن ماده 22 قانون ثبت و مواد 1285 تا 1295 قانون مدنی (در مورد ادله اثبات دعوا) را بررسی کنید.