بادرود، پرسشگر ارجمند،
نخست، با عنایت به اصل لزوم قراردادها، عقد اجاره منعقده فیمابین شما و مستأجر، لازمالاجرا بوده و صرف ادعای نیاز مالی مستأجر، موجبی جهت فسخ یکطرفه آن محسوب نمیگردد. عدم پیشبینی حق فسخ در قرارداد نیز مؤید این امر است که طرفین، ارادهای بر اسقاط حق مذکور نداشتهاند.البته مفاد قرارداد حائز اهمیت است که باید به نظر برسد
ثانیا، قید عبارت "قرضالحسنه" در قرارداد اجاره، ماهیت حقوقی مبلغ ودیعه را تغییر نداده و همچنان به عنوان تضمینی جهت ایفای تعهدات مستأجر تلقی میگردد. در صورت عدم ورود خسارت به عین مستأجره و ایفای کلیه تعهدات از سوی مستأجر، موجر مکلف به استرداد مبلغ ودیعه در پایان مدت اجاره میباشد.
ثالثا، با توجه به عدم وجود حق فسخ برای مستأجر و عدم اخلال در انتفاع وی از عین مستأجره، دادگاه نمیتواند حکم به استرداد مبلغ ودیعه قبل از انقضای مدت اجاره صادر نماید. لیکن، مستأجر میتواند با طرح دعوای حقوقی، الزام شما به ایفای تعهدات قراردادی (از جمله تحویل مبیع و تمکین از انتفاع) را مطالبه نماید.
آنچه پاسخ گفتم، در حد کلیات بود،تحلیل دقیق موضوع شما مستلزم گفتگوی طرفینی است، بنابراین شما را از مشاوره(تلفنی و حضوری) با یک وکیل متخصص بی نیاز نمی کند، دقت کنید، دادگستری عرصه آزمون و خطا نیست.