من در زندگی سختی های زیادی کشیدم بخاطر کاری که کردم یا نکردم کتک خوردم... اجازه تنها بیرون رفتن و مدرسه و درس و... رو نداشتم یعنی کلا محکوم به تنهایی و بس تا 17 سالگی که از سر مجبوری ازدواج کردم با پسر عموم بهم میگفت اجازه میدم درس بخونی و بری دانشگاه ولی بعد از ازدواج به هرقولی که داده بود عمل نکرد. ما خانه پدرم زندگی میکنیم و شوهرم خیلی وقت ها بیکار است پولی هم نداریم خانه یا ماشین بخریم کاش ازدواج نمیکردم شوهرم دست بزن داره بخدا جوری منو میزنه من بیحال میوفتم یه گوشه،مادرم همیشه پشت شوهرم رو میگیره و منو قبول نداره هرچی میگم به خانواده ام کمکم کنن ولی انگار نه انگار خانواده شوهرمم میدونن زندگیم بهم ریخته اس با پسرشون ولی هیچ‌کاری نمیکنن حتی با پسرشون حرف نمیزنن، من خیلی نشستم باهاش حرف زدم: بخدا دوست دارم بیا و اینجوری نکن با زندگیم من از این زندگی فقط خوشبختی میخوام مگه بهم نگفتی باهام ازدواج کن خوشبختت میکنم. ولی انگار نه انگار همیشه و روزی 500 بار بهم میگه من همینم که هستم میخوای بخواه همینجوری تحمل کن و اگر نمیخوای برو جدا شو. من میخوام طلاق بگیرم ولی خانواده ام میگن اگه طلاق بگیری آبروی ما میره یعنی من باید اینقدر توی این سن بدبختی بکشم فقط بخاطر آبروی اینا؟! من طلاق میگیرم ولی باید بعد از طلاق بلافاصله از اینجا برم تا سرکوفت خانواده رو سرم نباشه رشته هنرستانم طراحی و دوخت بود من میتونم درآمد خوبی رو داشته باشم واسه مستقل شدن ولی توی 18 سالگی بیوه میشم و این حس خوبی نیست واقعا نمیدونم چیکار کنم کمک کنین من میتونم زود طلاقم و مهریه ام رو بگیرم ؟ خانواده میتونن بعد از طلاق اجازه هیچ کاری رو بهم ندن؟ مثل مستقل شدن و ... نمیدونم بعد کجا زندگی کنم یا... از لحاظ روحی خیلی وقته منو از بین بردن دیگه نمیکشم :(