مستثنیات دین در تنصیف دارایی اعمال نمیشود.شرط تنصیف دارایی در ازدواج، یکی از شروط ضمن عقد نکاح است که در صورت درج و امضای زوجین، به زوجه این امکان را می‌دهد که در صورت طلاق (و البته شروط خاصی که در ادامه توضیح می‌دهم)، تا نصف اموالی که زوج در طول زندگی مشترک به دست آورده است را مطالبه کند. این شرط برای حمایت از حقوق مالی زوجه در نظر گرفته شده است.

شرایط اعمال شرط تنصیف دارایی:برای اینکه این شرط قابل اجرا باشد، چند نکته اساسی وجود دارد:

1. امضا و توافق زوجین: اولین و مهم‌ترین شرط این است که زوج و زوجه در هنگام عقد نکاح، این شرط را امضا کرده باشند. اگر این شرط در عقدنامه قید و امضا نشده باشد، قابل استناد نیست. معمولاً این شرط به صورت چاپی در قباله‌های ازدواج (سند نکاحیه) وجود دارد و زوجین می‌توانند آن را قبول یا رد کنند.

2. درخواست طلاق از سوی زوج: شرط تنصیف فقط در صورتی قابل اعمال است که مرد (زوج) متقاضی طلاق باشد. اگر زن (زوجه) درخواست طلاق دهد یا طلاق به دلیل تخلف زن از وظایف زناشویی باشد، این شرط اجرا نمی‌شود.

3. سوء رفتار زن: دادگاه باید تشخیص دهد که طلاق به دلیل سوء رفتار و عدم ایفای وظایف زناشویی از سوی زوجه نبوده است. به عبارت دیگر، زن باید به وظایف زناشویی خود عمل کرده باشد و طلاق ناشی از تقصیر او نباشد.

4.  کسب اموال در طول زندگی مشترک:این شرط فقط شامل اموالی می‌شود که زوج «بعد از ازدواج و در طول زندگی مشترک» به دست آورده باشد. اموالی که مرد قبل از ازدواج داشته یا از طریق ارث به دست آورده باشد، مشمول این شرط نمی‌شود.

5. مالی بودن اموال:اموال مورد نظر باید مالی باشند، یعنی ارزش اقتصادی داشته باشند، مانند خانه، ماشین، سهام، حساب بانکی و ...

6. حد اکثر تا نصف: همانطور که از اسمش پیداست، زوجه می‌تواند «تا نصف» اموال را مطالبه کند. میزان دقیق آن با تشخیص دادگاه و با توجه به وضعیت مالی زوج و مدت زمان زندگی مشترک تعیین می‌شود. یعنی ممکن است کمتر از نصف هم باشد، اما هرگز بیشتر از نصف نخواهد بود.

مستصیات دین و تاسیس دارایی متفاوت است