اگر پسری قبل از پدرش وفات نموده باشد، دیگر در قید حیات نیست که از او (ماترک پدرش) ارث ببرد تا به واسطهی او، فرزندانش (نوههای پدر بزرگ) نیز سهمی ببرند. پس اگر او زنده بود، از پدرش ارث میبرد و آن چه به او رسیده، مایملک او میشد و پس از وفات، به فرزندانش میرسید، اما حال که قبل از پدرش وفات نموده، دیگر به او ارث نمیرسد
اما اگر تمامی فرزندان پدربزرگ، قبل از خودش وفات نموده باشند، ارث به نوهها میرسد.
در واقع، نوه ارث نمیبرد، چرا که اگر پدرش (فرزند میت) زنده باشد، ارث به او میرسد و اگر زنده نباشد، ارثی ندارد که آن را به فرزندان او (نوهها) بدهند. نوهها آنگاه ارث میبرند که وارثین دسته اول (فرزندان) هیچ کدام زنده نمانده باشند.
نوهها، نمیتوانند به وارثان فعلی میت (فرزندانش) بگویند: چون ما فرزندان فرزند کسی هستیم که به او ارثی نرسیده، شما باید از مایملک خود، سهمی به ما بدهید! همانطور که فرزندان آنها نیز سهمی نمیبرند، بلکه پدر یا مادر زندهی آنها سهم میبرند.