سلام من یه سوال داشتم که من پنج یا شیش ماه خدمت کردم ولی بخاطر مشکلات بینایی و شرایط متاهلی فراری شدم چون یگان مرزبانی بودم و شرایط پاسگاه که نقطه صفر مرزی بود نمیذاشتن برای مشکل بینایی برم بهداری یا کارهای معافیت، نمیدونم میدونید یا نه مشکل بینایی من اینجوریه که شب کور هستم، یکم تاریک میشه دیگه باید دستمو بگیرن راه ببرنم یا حتما باید نور زیاد باشه تا ببینم حالا به غیر از ضعیفی چشمام، چون اموزشی همش داخل پادگان هستی و نور هست زیاد پیگیر نشدم وقتی تقسیم شدیم به یگان که نقطه صفر مرزبانی بود شبها که تاریکی مطلق بود و منم که قدم از قدم نمیتونستم بردارم، یه شب نوبت من شد برم با سربازان دیگه برم کمین، ولی قبل راه افتادن به ریس پاسگاه گفتم ولی گوش نکردن و اجباری فرستادن کمین همینکه هوا یکم تاریک شد داخل کوه ها مخوردم زمین و یه بار یه سرباز دستمو گرفت وگرفت وگرنه از سی متر ارتفاع پرت میشدم، خلاصه به پاسگاه با بیسیم اطلاع دادن که یکی از سربازها همچین مشکلی داره، تو نقطه صفر مرزی هم جان بقیه بخطر میفته هم احتمال مرگ برای خودش هست، هرجور بود گفتن تا صبح صبر کنید نمیشه کمین لو بره، تا خود صبح بقیه هوای منو داشتن که نیفتم، بعد دو روز و فشارهایی که ریس پاسگاه و بقیه بهم میاوردن با وجود متحل بودن هشتاد یا نود روز روز مرخصی نمیدادن بهم و اصلا فکرم به هیچ جا نمی‌رسید ودو روز بعد تقسیم شدم یه شهر و به خاطر مشکلات متاهلی از داخل پادگان مرخصی گرفتم با هزار بیچارگی و فشار عصبی و مشکل بینایی بعد که رفتم مرخصی دیگه نتونستم برگردم، حالا چون ما شهرمون هزار کیلومتر دورتر از پادگان که یه استان دیگس، حالا با دوتا بچه و خونه و زندگی شرایطش نیس برم پادگان تا مشکلمو بگم یا پیگیری کنم، ایا از شهرستان خودمون میشه پیگر باشم،یا مثلا مشهد میشه پیگر قضیه بشم و مشکلات زندگیم حل بشه یا حذاقل تکلیفم معلوم بشه، اگه در این مورد راهی میدونید بهم بگید،الانم که با این اوضاع زندگی کارگری نمیشه، هرچیزی که میتونید بهم بگید از کجا شروع کنم، شرمنده بابت طولانی شدن متن، چون باید بپرسم تا بدونم از کجا شروع کنم، ممنون