سلام وقتتون بخیر.من پسری هستم 29ساله از استان فارس.ک از سن 18 سالگی به اجبار پدرم به استان البرز رفتم و در کارخانه یکی از فامیل های دور خانواده. مشغول به کار شدم کارگری. خوب چون قبلش از خانواده دور نشده بودم . خیلی سخت بود برام. چند روز گذشت نمیتونستم طاقت بیارم. چون به غیراز دوری خانواده برخورد خوبی هم با من نمیشد. به خانواده اطلاع دادم . پدرم قبول نمی کرد. شرایطم اونجا واقعا سخت بود.ر فتار اونجا به حدی بد بود با من چه کارفرما و چه کارگر .. که من کلا اعتماد به نفسمو از دست دادم و حتی خیلی شدید گوشه گیر شدم و افسرده 2سالی گذشت و کارفرما به من گفت بیمه نیستی چون خدمت سربازی نرفتی یه جورای میخاستن من بیرون کنن ولی چون فامیل بودیم نمیتونستن مستقیم بگن. به پدر گفتم گفت بیا برو خدمت. تو اون 2 سال من 4،5میلیون بیشتر نتونستم پس انداز کنم. همونم پدر با دوز و کلک ازم گرفت قبل خدمت من بهش گفتم برگردم از خدمت .. دیگه به کرج بر نمی گردم. قبول کرد خدمتم تموم شد با پسر عمه ی مغازه لوازم یدکی ماشین شریکی راه انداختیم. کل هزینشو پسر عمه داده بود چون شرایط منو قبل خدمت دیده بود دلش سوخته بود. قرار شد بابام پول سهم منو برا شراکت چند ماه بده قبول کرده بود. یه چند هفته گذشت زد زیر همه چی..و دوباره منو مجبور کرد که به کرج برگردم.. به کارفرما زنگ زد کارفرما قبول نمی کرد انقدر زنگ زد تا اونم مجبور کرد که منو قبول کنه چون فامیل بودیم خیلی رو واسطه کرده بود. قبل رفتنم بهش گفتم بابا اونجا کارگری هست من نمیتونم پیشرفتی داشته باشم نمیتونم پس انداز کنم اصلا گوش نمی کرد میگفت من همه کار برات میکنم تو فقط برو کرج آدما اونجا فرهنگشان بهتره بری اونجا اجتماعی تر میشی..اینو قبول نمی کرد اجبار کردنش و تنهای و رفتار بد. باعث فراری شدن من از جمع و گوشه گیری و افسردگی من شده. مادرم به من گفت برو اگه قبول نکنی تورو از خونه بیرون میکنه منو کتک میزنه بلاخره منو مجبور به رفتن کردن..تازه 22سالم شده بود رفتم شرایط خیلی سخت تر شده بود از لحاظ روحی روانی داغون بودم خیلی روزای بدی داشتم درآمدی هم نداشتم پول اجاره خونه خورد و خوراک و خودش پدرم هر دفعه به بهونه پول ازم می گرفت به عنوان قرض و پس نمی داد.. بلاخره هر جوری بود گذشت نزدیک به 12 سال الان سنم شده 29 نزدیک به 30 سال ..هیچ پولی پس انداز نکردم شدم یه آدم به کل افسرده. روحی روانی داغون. جوری که همه همکارام بهم میگفتن نیا اینجا سرکار چون حوصله حرف زدن با کسی نداشتم حتی سلام علیک . الان 7 ماه کارخونه نرفتم .. و بر گشتم شهرستان الان باز پدرم میخاد تحت هر شرایطی شده منو برگردان همونجا. اینو یادم رفت .. الان پدرم به مادرم میگه مقصر تو هستی مادرم میگه مقصر پدرته.. جالب هر جفتشون ادعا میکنن که منو خیلی دوس دارن و مخصوصا مادرم ولی باز میخان بیرونم کنن از خونه..مهم نیست براشون به چه کاری علاقه دارم کجا دوس دارم کار کنم. واقعا دیگه خسته شدم