با سلام. بنده در ساعت یازده و نیم شب 8 تیر ماه در حاشیه خیابان نزدیک به چراغ قرمز، ماشین را پارک کرده بودم و با تلفن داشتم صحبت میکردم. ده دقیقه ای که آن جا بودم موردی نبود و ماشین ها میومدن و میرفتن تا این که یک پراید اومد پشت ماشین من و دستش رو بوق گذاشت و یکسره بوق زد که من با دست اشاره زدم از آن طرف برو که شیشه به شیشه ماشین وایستادن و شروع به فحاشی کردن که من بهشون گفتم گم شید بابا. که رفتن جلوتر و از ماشین پیاده شدن و به سمت من حمله ور شدن و چندین بار با مشت به صورتم کوبیدن و لباسم رو پاره کردن و به ماشینم خسارت زدن و یک لنگه کفشم را در زمین بایر مجاور خیابان پرت کردند و من وقتی درب ماشین رو دیدم زنگ زدم 110 و یکی از شاهدان به من گفت برو تو ماشین بشین تا پلیس بیاد. به محض نشستن در ماشین یکی از سرنشینان پراید از سمت دیگر اومد داخل ماشین و سوییچ رو برداشت و زنگ زد به یکی از دوستاش که با 206 سفید رنگ اومد در فاصله رسیدن آن فرد، دو نفر که به همراه مادرشون بودند ضمن ناسزا گویی و فحاشی و این که من کارت قرمز دارم، چندین بار دیگر به صورتم مشت زدن و سیگار روشن را روی صورتم خاموش کردند و وقتی دوستشون رسید و صورت من رو دید با این که خود آن فرد هم یک مشت به صورتم زد، قبل از فرار بهشون اشاره زد که بریم و همراه با سوئیچ ماشین فرار کردن در دو سمت مخالف (یکی از سرنشینان پراید با خودروی 206) و دیگری همراه مادرش سوار پراید) بعد ده دقیقه پلیس اومد و صورتجلسه کرد و من صبح روز بعد شکواییه تنظیم کردم. الان اون ها هم از من بابت شکستگی بینی و شکستگی دنده 6 و توهین شکایت کردن البته یک روز بعد از آن ماجرا. شاهدان درگیری که از کسبه آن خیابان هستند گفتند که آن فرد هنگامی که میخواسته با مشت به صورت تو بزنه آرنجش به بینی برادرش اصابت کرده و دچار شکستگی شده. حال سوال من این است که چقدر امکان محکوم کردن آن ها با وجود دو شاهد وجود دارد؟ (البته ناگفته نماند که آن ها سه نفر هستند و تمامی موارد گفته شده را انکار می‌کنند و مدعی هستند که من به آن ها توهین کرده و آسیب جسمانی وارد کرده ام و منکر همه چیز هستند و همچنین چون نتوانستن شاهدان را با وعده و وعید راضی به شهادت علیه من بکنند بعد از 37 روز از شب حادثه دو نفر شاهد دروغین معرفی کردند که با مطالعه پرونده و خواندن اظهارات آن شاهدان تناقض گویی های بسیاری آشکار شد) یکی از شاهدین چنین گفته است که من حدود ساعت 9 الی 10 شب (حال آن که شروع درگیری در ساعت 11 و نیم شب بود و در صورتجلسه گشت 110 آمده است) سوار بر تاکسی بودم که دیدم ترافیک مختصری است که پیاده شدم ببینم چی شده دیدم که آقای ب.د بر روی زمین نشسته و دماغ خود را نگه داشته و متهم با آقای ب.د در حال درگیری است و لگدی محکم به سینه ب.د زد (طبق گواهی پزشکی قانونی شکستگی دنده 6 مربوط به ب.د و شکستگی بینی مربوط به شخص م.د است که در این جا هر دو به یک نفر نسبت داده شده است) و در ادامه اظهار کرده است که تخریبی صورت نگرفته و ... در گواهی پزشکی قانونی شاکیان مواردی از خودزنی وجود دارد که توسط پزشکی قانونی تشخیص داده شده است و در گواهی آمده است که مربوط به شب حادثه نبوده است. (یکی از شاهدان بنده قبلا گفته بود که این افراد آمدند پیش من و گفتند که به او (یعنی من) بگو بیاد رضایت بده ما خسارت رو جبران می‌کنیم و گر نه ما دستمون پره و گفت که روی ساعد دست چپ و راست و گردن یکی از آن ها خط و خطوط و آثار زخم بود و من به آن ها گفتم که اون شب این ها نبود که تاکید کردند این زخم ها مربوط به شب حادثه است) در اظهارات شاکیان آمده است که چون حال مادرمان خوب نبود و پلیس نیامد ما مجبور شدیم صحنه را ترک کنیم. حال این سوال پیش می آید که شاکیان پرونده چگونه این شاهدان گذری را پس از 37 روز پیدا کردند؟ در حالی که دو شاهد بنده در خصوص پرونده خودم از کسبه آن خیابان هستند و در شب حادثه زیر صورتجلسه پلیس را هم امضا کردند و عکس هایی که از من گرفته شده توسط یکی از شاهدین و به وسیله گوشی خودش گرفته شده است.