سلام وقتتون بخیر جسارتا سوالی دارم اگر مقدور هست کمکم کنید. بدجور ذهنم رو درگیر کرده در آذرماه سال 96 مشاجره‌ای بین من و همسرم رخ داد که الان همسرم با توجه به اینکه نزدیک دو ماهه منزل رو ترک کرده و تمکین نمی کنه رفته از من بابت تهمت و افترا شکایت کرده که شوهرم به من اتهام دزدی زده. من دو سه روز دیگه وقت دادگاه دارم. خودم لایحه ای نوشتم اگر مقدور هست مطالعه بفرمایید ببینید اگر ایرادی داره یا چیز دیگه باید اضافه کنم یا نه. ممنونم متن لایحه: جریان از این قرار است که در آذرماه سال 1396 متوجه شدم مدام مبالغ مختلفی و به دفعات از پولهای داخل جیبم کم می شود که خیلی با خودم کلنجار می رفتم که دلیل این کم شدن چیست؟ برای مطمئن شدن از این موضوع و برای اینکه خدای نکرده به کسی تهمت و افترا نزنم و کسی را متهم نکنم هر روز پولهای خودم را می‌شمردم تا واقعا مطمئن شوم از پولهایم کم می‌شود یا خیر؟ در نهایت یک روز پولهایم را که شمرده بودم شلوارم را در منزل روی اُپن آشپزخانه گذاشتم و رفتم طبقه پایین تا به مادرم سر بزنم. بعد از برگشت دیدم هم شلوارم جابجا شده هم مقداری از پولها کم شده است. با توجه به اینکه غیر از من و همسرم کسی داخل خانه نبود از همسرم بصورت کاملا سوالی پرسیدم تو از جیبم پول برداشتی؟ که ایشان این موضوع را رد کردند و در نهایت بنده هم پیگیر ماجرا نشدم. دقت بفرمایید بنده به هیچ وجه همسرم را متهم به دزدی نکرده‌ام و فقط از ایشان سوال کردم که تو خبر داری یا نه؟ ریاست محترم دادگاه، شما خودتان را جای بنده بگذارید. مگر همسر شریک زندگی من نیست؟ اگر اتفاقی داخل خانه افتاد مگر خود شما اول از همسرتان سوال نمی‌کنید که چه اتفاقی افتاده و یا قضیه چیست؟ خب من که نمی‌توانم از همسایه‌ها سوال کنم. باید اول از همسرم قضیه را بپرسم. آیا شوهر حق ندارد از همسرش سوال بپرسد؟!! ماده 697 قانون مجازات اسلامی بیان می کند: هرکس به وسیله اوراق چاپی یا خطی یا به هر وسیله دیگر، به کسی امری را صریحاً نسبت دهد موجب افترا شده است. در این ماده عبارت "صریحا" قید شده به این معنی که لازمه اثبات جرم تهمت و افترا اینست که فردی جرمی را بصورت صریح و واضح به دیگری نسبت دهد. همانطور که پیشتر ذکر شد بنده به هیچ وجه "صریحا" تهمت دزدی به همسرم نزده‌ام و فقط در خصوص کم شدن پولها از ایشان سوال نموده‌ام. ضمنا با عنایت به اینکه برای اثبات جرم تهمت و افترا، مفتری باید دارای انگیزه ضرر زدن و هتک حیثیت بوده و با سوءنیت آن جرم را به غیر نسبت دهد، یعنی مفتری باید« عمد در انتساب نادرست عمل مجرمانه » به طرف مقابل داشته باشد، در خصوص بنده هیچگاه اینگونه نبوده و بنده با انگیزه ضرر زدن، هتک حیثیت و یا سوء نیت، به شاکی که همسر اینجانب و شریک زندگی‌ام می‌باشد اتهام دزدی نزده ام و یک شوهر هیچگاه شریک زندگی خود را با انگیزه ضرر زدن و هتک حیثیت متهم به عملی نمی‌کند، لذا این مورد فقط یک اختلاف کوچک زن و شوهری بوده و صِرف سوال از همسر نمی‌تواند اثبات کننده تهمت و افترا از سوی شوهر باشد. ضمنا در خصوص اینکه فرمودید دو نفر شاهد حاضر به شهادت و سوگند هستند که تهمت دزدی به همسرم زده‌ام، اولا در آذرماه سال 96 کسی داخل خانه ما نبود که بخواهد شهادت دهد. همانطور که پیشتر ذکر شد در جلسه‌ای که در تاریخ 97/12/10 در منزل دایی زوجه با حضور پدر و مادر وی داشتیم بنده حتی برای حفظ آبروی همسرم قضیه کم شدن پولها را مطرح نکرده بودم اما پدر زوجه قضیه دزدی را مطرح کردند که بنده هم بناچار علیرغم میل باطنی دقیقا همین قضایای کم شدن پولها را که در بالا عرض کردم همانجا هم بصورت کامل توضیح دادم. لذا باز در این جلسه هم به هیچ وجه به همسرم تهمت دزدی نزده‌ام و فقط شرح ماوقع کرده‌ام که چه اتفاقی افتاده و جریان چه بوده. لذا ادعا و شهادت شهود در این خصوص کذب محض بوده و با توجه به اینکه شهود از اقوام درجه یک زوجه هستند و قصد آنها فقط طرفداری از دخترشان و تحت فشار گذاشتن بنده می باشد، با نظر ریاست محترم دادگاه ادعا و شهادت آنها مسموع نخواهد بود. پدر اگر پدر باشد دخترش را نصیحت به بازگشت به منزل می‌کند نه اینکه علیه داماد خود شهادت دروغ دهد تا اختلافات و سوءتفاهمات پیش آمده را عمیقتر کند. ضمنا با عنایت به اینکه قضیه تهمت و افترا و کم شدن پولها مربوط به آذرماه سال 96 می باشد این موضوع شامل قاعده مرور زمان شده و وفق ماده 106 قانون مجازات اسلامی مصوب 1/2/92 که بیان می کند: "هرگاه متضرر از جرم در مدت یک سال از تاریخ اطلاع از وقوع جرم شکایت نکند شکایت کیفری او ساقط می شود." بدین لحاظ طرح دعوی زوجه در این خصوص و با گذشت نزدیک به دو سال توجیه قانونی نداشته و نخواهد داشت. گویا پدر و مادر وی اعلام کردند حاضرن قسم بخورن که من تهمت دزدی به دخترشون زدم. ممنونم