سلام. سال 89 با خانمی که قبلا مطلقه بوده، ازدواج کردم و یک فرزند 4 ساله از همسر اولم داشتم. سال 93 زوجه اقدام به ترک زندگی زناشویی مشترک نمود و طی 2 اظهارنامه مراتب ترک منزل و زندگی را به زوجه متذکر شدم و نهایتا دادخواست تمکین علیه زوجه را مطرح کردم. زوجه ادعا دارد که من او را از خانه بیرون کرده ام در حالیکه بنده حکم عدم تمکین و عدم پرداخت نفقه را دارم. آبانماه سال 94 بدلیل مسائل کاری به خارج از کشور مهاجرت کردم . زوجه جهت طلاق غیابی اقدام میکند و اقوام من بدون اینکه از طرف دادگاه نامه ای یا پیامی دریافت کنن، مطلع شده و به وکیل بنده اطلاع میدهند. اما متأسفانه زوجه با هزار تا ترفند و دروغ ، رأی را بنفع خودش میکند و البته اینکه شعبه بررسی پرونده طلاق هم عوض میشود و هیچ سوابقی از حکم های گذشته مبنی بر عدم تمکین و نفقه و ... که دلیل بر ترک زندگی مشترک توسط زوجه بوده، مشخص نمیشود. بعد از اعتراض به دادگاه تجدید نظر و فرستادن پرونده به دیوان عالی کشور و حرفهای بی سند زوجه، حکم طلاق غیابی با استناد به بند 8 عقدنامه صادر شده است. (فروردین ماه 1399) و این حکم صادر شده در حالیکه دادگاه محترم هییییچ توجهی به اسناد اینجانب نکرده است و تنها حرفهای این خانم را که هیییچ سندی ندارد، ملاک حکم طلاق قرار داده است و بنظر من، این طلاق باطل است. زوجه هییچ مدرکی نتوانسته ارائه بدهد دال بر ترک زوج از خانه و صرفاً چون بنده به خارج از کشور سفر کرده ام (حدوداً 2 سال بعد از ترک زندگی توسط خود زوجه و داشتن حکم عدم تمکین و ... از دادگاه) و جالب اینکه، بنده حکم عدم تمکین و اجراییه فراهم کردن منزل با اسباب و اثاثیه در شأن زوجه را دارم و زوجه در جواب اظهارنامه ای که اینجانب در سال 98 به ایشان دادم و از زوجه درخواست تمکین کرده ام در مکان فعلی سکونت اینجانب، اظهار داشته اند که تمام حرفهای زوج دروغ میباشد و در ایران ، هیچگاه ، هیچ منزلی را برای زوجه فراهم نکرده اند. و در آخر ممنون میشم راهنمایی بفرمایین چگونه میتونم از حقم دفاع کنم و تنها درخواست من این هست که لطفاً به اسناد موجود در پرونده توجه کنن. با تشکر