سلام خسته نباشید، بنده حدود 18 سال پیش منزل خود را به یک نفر فروختم و وکالت بلا عزل دادم و از خریدار دو فقره چک گرفتم ولی چک ها سر موعد مقرر پاس نشدند و خریدار هم منزل را بدون اطلاع بنده به یک نفر دیگر فروخت و متواری شد، و بنده هم چک ها را به اجرا گذاشتم و بنا به دلایلی در شهرستانی دیگر از خریدار اول شکایت کردم و حکم جلبش را از دادگاه آن شهرستان گرفتم ولی به علت متواری بودن موفق به دستگیری آن شخص نشدم، بعد از مدتی شخص دوم که خانه را از خریدار اول خریده بود حکم تخلیه منزلم را گرفت و مجبور شدم دوباره منزل خودم را از ایشان خریداری کنم حالا بعد از 18 سال خریدار اول دستگیر شده است و پس از دستگیری در یک سال اخیر ایشان چهار بار دیگر به بهانه های مختلف از جمله استرداد چک ها و انفساخ معامله از بنده شکایت کرده که خوشبختانه هر چهار بار توسط دادگاه محکوم شده است، و در مجموع 5 مرتبه در دادگاه محکوم شده است اما اینبار در شهرستان خودمان طرح شکایت انفساخ معامله و استرداد چک هایش را کرده است و من هم با گرفتن وکیل و تحویل تمام مدارک از جمله 5 مرتبه محکومیت ایشان در دادگاه شهرستان دیگر و بردن پنج نفر شهود معامله برای قاضی ولی در کمال تعجب، اینجانب را محکوم کرده است رای آخرین دادگاه بدین شرح است: علیهذا دادگاه با عنایت به اینکه اولاً اصل بر صحت شروط ضمن عقد است و چنانچه شرطی باطل یا مبطل نباشد به قوت و اعتبار خویش باقی است مگر آنکه به طرق مختلف قانونی زائل گردد ثانیاً به لحاظ عقلایی مورد پذیرش و اقناع اینجانب مقام قضایی نیست که شهود خوانده از جزئیات اسقاط شرط فاسخی که بیش از 18 سال از آن گذشته است اطلاع داشته باشند و هرچند شهادت شهود من جمله ادله اثبات دعوی است اما تاثیر و ارزش گواهی گواهان با دادگاه است ثالثاً مضى مدت قابل توجه از زمان ادعایی خوانده موجب شبه و تردید است و نمیتوان اسقاط را با توجه به این بازه زمانی استباط کرد رابعاً هیچ یک از اقدامات خوانده به فرض صحت ادعای وی در اعطای وکالت و ... موید اراده ی طرفین بر اسقاط شرط فاسخ نیست خامساً خواهان بر ادعای خوانده صحه نگذاشته است که از این طریق اراده هر دو نفر را احراز و موضوع را وارد دانست بنابراین دادگاه خواسته خوانده را مقرون به صحت ندانسته و مستندا به ماده 197 و 241 قانون آیین دادرسی مدنی و مواد 234 و 245 قانون مدنی حکم بر بطلان ادعای خوانده را صادر مینماید.