با سلام. خانمی هستم که سر عقد، حق سکنی، حق تحصیل و حق اشتغال را در عقدنامه گرفته ام. 9سال از خانه داری ام می گذرد. متاسفانه از همان ابتدا به سوییتی پنجاه متری در طبقه سوم خانه پدرشوهرم جهاز کامل آوردم. تمامی جهیزیه را حتی آن پنج تکه ای که رسم است مرد تهیه کند را پدرم تهیه کردند تا کمکی به همسرم باشد. در دبیرستانی شاغل بودم و به دلیل دو بارداری پشت سر هم همسرم خواست که ترک کار کنم و با وجود سابقه بیمه به دلیل اینکه زندگی ام را دوست داشتم، قبول کردم. کنکور ارشد غیرانتفاعی قبول شدم که همسرم چون از پس هزینه هایش بر نمی آمد مخالفت کرد و من دم نزدم. توی عقد نامه ذکر شده که نفقه باید طبق شئونات من پرداخت شود. اما طی این مدت همسرم بارها از خریدن ملزومات اصلی زندگی سرباز زده و خانواده من جهت کمک مایحتاج ما را تهیه می کرده اند. اما انگار هر چه صبوری و سکوت از طرف ما انجام می شود، متهم به نافهمی و نادانی و داشتن عیب و ایراد می شویم. تازگی ها همسرم جلوی بچه هفت ساله ام شروع به ضرب و جرح و فحاشی به بنده نموده است و با الفاظ بسیار ناپسند من را تهدید کرده اند. حال آنکه ما در همان ابتدای عقد، نامه پزشک مبتنی بر باکره گی را داریم. دیگر نمیتوانم با این وضع به زندگی ادامه بدهم. از طرفی در همان دبیرستان قبلی مجددا دعوت به کار شده ام.‌ آیا اگر اقدام به طلاق کنم باید مهریه ام (عندالاستطاعه) را ببخشم؟ و با توجه به اینکه فرزندم پسر هفت ساله است حق حضانت به همسرم تعلق می گیرد؟ در ضمن چون منزل متعلق به پدر شوهرم میباشد و با عروس دیگرشان اختلاف دارند که طبقه وسط می نشیند به در حیاط قفل بزرگی از داخل زده اند که مبادا اثاثیه ای خارج بشود، آیا با وجود داشتن سیاهه باز برای بردن جهیزیه باید حکم دادگاه بگیرم. شوهرم هیچ چیزی به نام خودش ندارد که بتواند منزل مستقل بگیرد. آیا اگر اقدام به درخواست طلاق بدهم باید از مهریه بگذرم؟