با عرض سلام خسته نباشید خدمت مشاوران محترم خلاصه از زندگی خودمومو براتون شرح میدم من در س ن13سالگی به اصرار خانواده با شخصی که 10 سال از من بزرگتر بود ازدواج کردم که ثمره 4سال زندگی ما یه فرزند پسر است و در سن 17سالگی به دلیل مشکلات روانی تشخیص پزشکی قانونی طلاق بگیرم حضانت فرزند نیز با من هست ولی من ازدواج مجدد کردم و همسرم از اینکه پسرم رو قبول کنه اجتناب میکرد در سال اول میانه او با پسرم خوب بود تا اینکه اطرافیانش از قبول کردنش ممانعت کرد من هم چون راهی نداشتم هر روز دعوا مشاجره بر سر پسرم داشتیم کارمون داشت به طلاق میرسید چون یک بار جدا شده بودم صورت خوشی برای خودم خانوادم نداشت مجبور شدم پسرمو به پدرش بدم، همسر من نیز یک بار ازدواج کرد و جدا شده و یک دختر داره، که امسال حضانتش به پدرش داده میشه و همسرام به من گفت میخوام بیارمش پیش خودمون با کلی حرف زدن من گفتم از پسش بر نمیام چون حقیقتا دلیلش خودش بود که هیچ وقت روی خوشی به پسر من نداشت و مرور گذشته برای من به قدری ناراحت کنندست که وقتی بهش فکر میکنم از خودم بدم میاد که چرا ادامه زندگی کردن با این مردو ترجیح دادم که بچه ام از داشتن مادر محروم بشه حتی الان هم که هر چند ماه یک بار پسرم میاد پیشم با نفرت و تنفر تحملش میکنه. من هم تو اون لحظه خیلی لطمه روحی بهم وارد میشه بارها نیز به خانواده خودم بدگویی پسرمو میکنه اونا هم به من میگن کاری از دستم بر نمیاد، در ضمن الان پسر من 13 سالشه و دختر او 7ساله از شما خواهشمندم به من بگید ایا قبول کردن فرزند همسرم کار درستیه با اینکه پسر من خاری بود تو چشم شوهرم، میترسم اوضاع زندگیم با اومدن اون دختر بدتر بشه حتی لطمه به پسرم بخوره که چرا برا اون مادری نکردم ولی خودمو وقف بچه مردی کردم که حاضر نیست یه محبتی به پسرم کنه تو رو خدا راه حلی بهم بگید ایا اوردن دختر همسرم کار درستی هست یا نه؟ اگه ذره ای با اومدنش موافقم به این خاطره که حداقل وقتی پسرمو میخوام ببینم بدونه استرس و دلهره باشه. و برعکس همسرم من فکر میکنم اگه دق دقه اون بچه رو نداشته باشه شاید خیلی از مشکلات و فکر خیالاتش که تاثیرش رو زندگیم میبینم سردی فاصه بینمون کمتر بشه. یادم رفت بگم منو همسرم صاحب فرزند پسر که الان یک ساله و 6 ماهشه هستیم. ممنون میشم راهی جلوم بزارید