سلام من یه دختر 18 ساله هستم که توی یه خانواده مذهبی بزرگ شدم و اصلا به مذهب نه علاقه ای دارم و نه قبولش دارم از بچگی رابطه خوبی با خانوادم نداشتم پدرم که همیشه سر کار بود و هیچ وقت منی براش وجود نداشتم و حتی دستی هم به سر من نکشید جوری که میرفتم مدرسه و وقتی بچه ها از پدر هاشون تعریف میکردن که چه بازی هایی کردن همیشه حسرت میخوردم و این به عقده و کمبود برای من شد مادرم که خودشو مادر من نمیدونه و میگه مادر واقعی تو مرده و من مادرت نیستم و خیلی همیشه باهام بد بوده من از این کمبود محبت ها پارسال به یه پسر پناه بردم که میشه گفت تنها آدمی بود ک من باهاش رابطه خوبی داشتم ولی خانوادم بعد 7 ماه فهمیدن رابطه ما رو و ازش جلوگیری کردن وقتی فهمیدن تا سه ماه من حق گوشی داشتن نداشتم و از اون به بعد من هیچ کاری رو نمیتونم انجام بدم و حتی وقتی مدرسه هم میرم میام توی حیام و منتظر مینشینن هیچ استقلالی ندارم و حتی توی اتاقم هم نمیتونم تنها باشم وقتی درش بسته اس و با کسی از دوستام حق چت کردن یا صحبت تلفنی ندارم و وقتی که با معلمم هم صحبت میکنم میان کنارم و میگن که ببینم کیه باهاش صحبت می‌کنی یه انسان به سن من نیاز داره که توی اجتماع باشه و دوستانی داشته باشه که باهاشون وقت بگذرونه ولی من از اینها محرومم همش توی خونه ما دعواس و توی هر دعوا هم من به قدری کتک می‌خورم که شب نمیتونم از شدت بدن درد بخوابم و کوفتگی های بدن من همیشگیه مادر من یه مریض روانیه و من وقتی با یه مرد حتی عموی خودم صحبت میکنم میگه چرا باهاش صحبت کردی در صورتی که اون عموی منه و محرم من هست و زن و بچه هم داره به مشاور و روان پزشک هم مراجعه کردم و گفتن که افسردگی شدید داری و قرص و دارو دادن بهم که با خوردن اون ها هیچ چیزی رو حس نمی‌کردم و حالم خیلی بد میشد توی این اوضاع و احوال روانی من کنکور هم پیش رو دارم ولی اصلا نمیتونم روی درس ها تمرکز کنم و چیزی توی مغزم نمیمونه و منی که مدرسه تیزهوشان بودم الان به طرز فجیعی نمره هام فقط در حد پاس شدنه حاضرم هر کاری بکنم که از خانوادم دور باشم بار ها خودکشی کردم بار ها خواستم فرار کنم ولی جایی رو نداشتم که برم نمی‌دونم چیکار کنم فقط تنها امید من رهایی از این خانواده هست لطفاً چاره ای جلوی پای من بذارین واقعا کم آوردم