در این خصوص باید بیان داشت ماده (۲۶۵) قانون مدنی اشعار می‌دارد: هر کس مالی به دیگری بدهد ظاهر در عدم تبرع است؛ بنابراین هر کس مالی به دیگری می‌پردازد، فرض این است که دِین خویش را اداء می‌کند. پس اگر ثابت شود دِینی نداشته است، می‌تواند آن را پس بگیرد.

دادگاه رسیدگی کننده به دعوا باید صلاحیت ذاتی و صلاحیت محلی برای رسیدگی به آن دعوا را داشته باشد ؛ در غیر خود دادگاه باید قرار عدم صلاحیت صادر نماید. با صادر شدن قرار عدم صلاحیت به تشخیص دادگاه و یا به درخواست خوانده ، دادگاه باید با صدور قرار عدم صلاحیت ، پرونده را به دادگاه صلاحیت دار ارسال کرده و دادگاهی که پرونده به آن ارجاع شده است ، مکلف است خارج از نوبت نسبت به صلاحیت خود اظهار نظر نماید.

هرکس در دادگاه نزد مقامات رسمی شهادت دروغ بدهد ، به سه ماه و یک روز تا دو سال حبس و یا به یک میلیون و پانصد هزار تا دوازده میلیون ریال جزای نقدی محکوم خواهد شد . همچنین، بر اساس قانون اگر کسی به دروغ علیه دیگری شهادت بدهد و رأی دادگاه بر اساس شهادت دروغ او صادر شده باشد ( نه دلیل دیگری ) ، در این صورت می توان از طریق دیوان عالی کشور ، تقاضای اعاده دادرسی نمود .