با سلام دو ماه پیش در تاریخ 98/6/11 پدر بنده راننده کامیون بروکوی در محور زنجان -قزوین با بار پوکه ساعت سه و نیم صبح در حال رانندگی در لاین سوم عبور کامیون بوده که راننده وانت پیکان به علت خواب الودگی با ناحیه چپ عقب کامیون پدرم برخورد کرده و به لاستیک مدور عقب کامیون اصابت کرده که رد لاستیک بروکوی روی کاپوت قسمت جلوی راست وانت پیکان افتاده و تغییر مسیر داده و به طرف گاردریل آزاد راه برخورد کرده و دوباره به صورت مدور با دو یا سه چرخش جلوی کامیون پدرم واژگون شده به طوری که لاین عبور کامیون و نیمی از قسمت لاین دو را مسدود کرده و پدرم کامیون را در منتهی الیه جاده که جایی برای پارک وجود نداشت به طوری که نیمی از راه عبور کامیون را مسدود کرده باشد توقف نموده تا برای کمک رسانی به راننده وانت پیکان و همسرش بنماید به گفته همسر راننده وانت پیکان که در وانت گرفتار بودند پدرم از کامیون پیاده شده و سراسیمه دست تکان دادند برای ماشین های عبوری تا حادثه ای رخ ندهد و وقت کافی برای گذاشتن علائم را نداشت راننده تریلی در ساعت سه نیم هنگام خواب الود بودن پدرم را ندیده و پدرم چاره فرار پیدا نکرده و از پل زیر گذر همان محل که سواری از آن رد میشد خود را پرت کرده و پایش شکسته تا تریلی او را زیر نگیرد ، طی این حادثه قسمت راست از وسط تریلی به پشت ماشین بروکوی (حاوی بار پوکه )پدرم که روشن بوده و ترمز دستی کشیده شده بوده و چراغ روشن عقب بروکوی را هم ندیده ، بدون خط ترمز به بروکوی ده چرخ پدرم اصابت کرده و ماشین پدرم را از پل به پایین پرتاب کرده که متاسفانه قسمت عقب اتاق آهنی بروکوی در خارج از جاده قسمت خاکی بر روی سینه به سمت سر پدرم اصابت کرده و پدرم فوت شده اند و مانع از بروز حادثه زیر گرفتن راننده وانت پیکان و همسرش شده که طی این موضوع کارشناس در محل ،پدرم را عابر پیاده خطاب کردند که طی اعتراض بنده (پسر متوفی) و سه خواهرم و مادرم ، قاضی از کارشناس خواسته تا نظر مجدد بدهد ولی کارشناس باز هم پدرم را مقصر و عابر پیاده خطاب کرده است طوری که وانت پیکان مقصر بر بروکوی و بروکوی مقصر بر تریلی دانسته اند و خسارت تریلی را به پیکان وانت و بروکوی پنجاه پنجاه ارزیابی کرده اند. اگر نوشته ی ناقص بنده باعث زحمتتان شده از قدرت ناکافی کلام بنده بود . عذر بنده را بپذیرید و در صورت امکان بنده را راهنمایی فرمایید طوری که حقوق کسی را ضایع نکنم تا روح آن مرحوم از بنده رنجیده خاطر نباشد. پسر قدر نشناسی برای آن مرحوم نبودم ولی باید بیشتر و پیشتر بفکر ایشان میبودم. باشد که لایق نگهداری از خانواده اش باشم. به دنبال حقوق خانواده ایشان هستم و الا بنده حق چنین کاری را ندارم. یا علی