15سال پیش خانه ای را خریدیم که مالک گفت پارکینگ دارد. 4 واحد بود و فروشنده گفت فقط 1 واحد پارکینگ دارد. مادرم خانه را به اسم خودش و خواهر کوچکم که صغیر بود و من که آن موقع 16 سال داشتم خرید. موقع امضا قولنامه مالک گفته بود چون پارکینگ صورتجلسه تفکیکی ندارد در سند نمی آید اما این قولنامه به منزله سند رسمی است و عواقب ان به عهده فروشنده است.بعدا به ما راهرو را به عنوان پارکینگ نشان داد. مادرم از طرف من و خواهرم قولنامه را امضا کرد در حالی که من گواهی رشد داشتم و وکالتی به مادرم نداده بودم و سند را هم خودم امضا کردم. سالها گذشت تا حدود 4 سال پیش با بحثی که با یک همسایه تازه وارد شد فهمیدیم که مالک تنها پارکینگی که موجود بوده را تفکیک کرده و دیوار کشیده بوده و به یک واحد دیگر فروخته است 7 سال بعد از ما . ما چون فروشنده گفته بود قسمت راهرو پارکینگ شماست شک نکرده بودیم ولی شهرداری گفت که آنجا راهرو است و محل عبور و پارکینگ نیست و در سند به عنوان پارکینگ نمی آید. شکایت کردیم و دادگاه تجدیدنظر به استناد این که صورتجلسه تفکیکی داشته و نمی توانسته ادعا کند که نداشته و بعدا آن را فروخته به کس دیگر بنابراین شرطی که مادرم امضا کرده بود که پارکینگ در سند نیاید را باطل کرد و دلیل دیگر ابطال آن این بود که من می توانستم امضا کنم ولی قولنامه به امضا من نرسیده! مالک در دادگاه اعتراف کرد که با پارکینگ به ما فروخته ولی پارکینگ همان راهرو است و دادگاه آن را رد کرد و گفت آن ملک فقط 1 پارکینگ داشته و پارکینگ مال کسی است که اول خریده یعنی ما و در نهایت پارکینگ از سند خریدار دوم حذف و به سند ما منتقل شد. حالا مالک به ماده 477 و عدم شرعی بودن حکم شکایت کرده و در دادگاه شهرستان تایید شده و رای برای ابطال به شورای قبل از دیوان در تهران رفته. چقدر احتمال دارد دیوان رای را نقض کند و پارکینگ را از ما پس بگیرد؟؟؟ مادرم خییییلی ناراحت است که سرش کلاه گذاشته اند و می گوید نتوانستم مواظب مالتان باشم. خانه بدون آن پارکینگ ارزش ندارد چون امکان پارک جلو درب آن هم نیست.ممنون اگر زود جواب بدید. لطف می کنید