مقدمه: شاکی به شرح دادخواست تقدیمی اعلام داشته است، به موجب بند (ر) تبصره 5 قانون بودجه سال 1382 کل کشور مقرر شده، به ازای هر سال خدمت حداقل 10 روز حقوق پاداش به بازنشستگان قبل از 1378 از طریق دولت پرداخت گردد و هیأت وزیران هم به موجب آیین‎نامه اجرائی مورخ 28/10/1382 که بر اساس بند (ر) مذکور تصویب شده به ازاء هر سال خدمت 10 روز حقوق بدون ذکر مدت خدمت تجویز نموده است. در قانون مذکور و مصوبه هیأت وزیران ذکری از مدت خدمت اضافه بر 30 سال به میان نیامده است، ولی سازمان مدیریت و برنامه‎ریزی کشور خودسرانه و خارج از حدود اختیارات خود مبادرت به صدور بخشنامه مبنی بر محاسبه مدت 30 سال خدمت در محاسبه پاداش نموده و سازمان بازنشستگی کشور هم بر مبنای بخشنامه فوق محاسبه اضافه بر 30 سال را مجاز نمی‎داند. بنابراین چون صدور بخشنامه فوق موجب تضییع حق بازنشستگان که 30 سال بیشتر خدمت دارند، گردیده است، استدعای ابطال دستورالعمل شماره 4086/33 مورخ 25/1/1383 سازمان مدیریت و برنامه‎ریزی کشور را دارد. مدیرکل دفتر حقوقی و دبیرخانه هیأت عالی نظارت سازمان مدیریت و برنامه‎ریزی کشور در پاسخ به شکایت مذکور طی نامه شماره 30731/1604 مورخ 18/3/1384 اعلام داشته‎اند، در بند (ر) تبصره 5 قانون بودجه سال 1382 قانونگذار صرفاً به ذکر کلیاتی در مورد پرداخت پاداش به بازنشستگان قبل از سال 1378 بسنده نموده و لذا هیأت وزیران برای تعیین جزئیات اجرائی پرداخت پاداش فوق می‎بایست نسبت به تصویب آیین‎نامه اقدام می‎نمود. از طرفی در بند فوق‎الذکر آمده است که 2% از هزینه عملیات جاری شرکتهای دولتی و … به این امر اختصاص می‎یابد که مسلماً مبلغ محدودی است و هیأت وزیران صرفاً با اعمال محدودیتهایی می‎توانست این مبلغ را به بازنشستگان ذینفع پرداخت نماید و از جمله این محدودیتها، تعیین سقف سی سال خدمت در پرداخت پاداش بوده است. مضافاً اینکه در مورد مستخدمین شاغل نیز همواره قانونگذار جهت پرداخت پاداش پایان خدمت به هنگام بازنشستگی، حداکثر سی سال خدمت را مبنا و ملاک محاسبه قرار داده است که از آن

جمله می‎توان به قانون پرداخت پاداش پایان خدمت و بخشی از هزینه‎های ضروری به کارکنان دولت مصوب سال1375 و اصلاحیه بعدی وماده 7 قانون اصلاح پاره‎ای ازمقررات مربوط به حقوق بازنشستگی، بانوان شاغل، خانواده‎ها و سایر کارکنان مصوب 13/2/1379 مجلس شورای اسلامی اشاره نمود که به موجب آنها مقرر گردیده، خدمت مازاد بر سی سال در پرداخت پاداش موضوع قانون صدرالذکر، قابل احتساب نخواهد بود. بنابراین چنانچه ملاحظه می‎شود، مبنای پرداخت پاداش پایان خدمت به مستخدمین شاغل حداکثر سی سال خدمت است و هیچ گاه سنوات مازاد بر سی سال ملاک عمل نبوده است که مسلماً در مورد بازنشستگان نیز نمی‎تواند فراتر از سی سال در نظر گرفته شود با عنایت به مراتب فوق حقی از نامبرده تضییع نشده و تقاضای رد شکایت را دارد. هیأت عمومـی دیوان‎عـدالت اداری در تـاریخ فـوق بـا حضور رؤسا و مستشـاران و دادرسان علی‎البدل شعب دیوان تشکیل و پس از بحث و بـررسی و انجـام مشـاوره بـا اکثریت آراء به شرح آتی مبادرت به صدور رأی می‎نماید.
رأی هیأت عمومی
قطع نظر از اینکه مدت خدمت کارکنان دولت از حیث احتساب آن به منظور پرداخت پاداش پایان خدمت به موجب قوانین مربوط سی سال شمسی قید شده است، اساساً با عنایت به مندرجات لایحه جوابیه شماره 30731/1604 مورخ 18/3/1384 مدیرکل دفتر حقوقی و دبیرخانه هیأت عالی نظارت سازمان مدیریت و برنامه‎ریزی کشور و محدودیت اعتبار مقرر در بند (ر) تبصره 5 قانون بودجه سال 1382 کل کشور که برای پرداخت پاداش پایان خدمت مستخدمین بازنشسته سال 1378 به قبل اختصاص داده شده است، بند 5 دستورالعمل ماده یک آیین‎نامه اجرائی بند (ر) تبصره 5 قانون مذکور که در جهت هدف مقنن و محدودیت اعتبار تخصیص یافته، خدمات مازاد بر سی سال را در محاسبه پرداخت پاداش پایان خدمت غیر قابل احتساب اعلام داشته است، مغایرتی با قانون ندارد و خارج از حدود اختیارات نیز نمی‎باشد./
هیأت عمومی دیوان عدالت اداری
معاون قضائی دیوان عدالت اداری
مقدسی‎فرد