حضوری از شعبه پیگیری کنید

دو مسیر عملی متصور است:
اول، اگر بتوانید ثابت کنید که خریدار واقعی همسر شما بوده و فقط برای فرار از تعهدات خانوادگی یا گریز از مهریه، ملک را از ابتدا به نام مادر زده‌اند، می‌توانید به طرفیت زوج و مادرش دعوای «ابطال سند رسمی و اثبات مالکیت زوج» (یا بطلان معامله صوری) طرح کنید. واریز کل ثمن از حساب همسر، شهادت شهود، قرارداد اولیه، اقرارهای شفاهی یا کتبی، سابقه تصرف شما به عنوان منزل مشترک و… می‌تواند به عنوان اماره به دادگاه کمک کند؛ موفقیت حتمی نیست، اما از نظر حقوقی قابل طرح است.

دوم، اگر قبلاً مهریه را مطالبه کرده و حکم قطعی دارید و بتوانید ثابت کنید این تملیک به مادر با هدف فرار از پرداخت مهریه انجام شده، می‌توان به استناد قواعد «معامله به قصد فرار از دین» نیز تقاضای عدم نفوذ یا ابطال مطرح کرد؛ هرچند در پرونده شما چون از ابتدا سند به نام مادر خورده، اثبات «فرار از دین» دشوارتر از حالتی است که بعد از صدور حکم، مال را منتقل کنند.

ChatGPT said:

مشکل شما متأسفانه شایع است؛ صرف «حکم جلب سراسری» بدون پیگیری توقیف اموال، معمولاً منجر به وصول طلب نمی‌شود. راه‌حل در عمل این است که تمرکز را از «جلب» به «اجرای واقعی محکوم‌به» منتقل کنید، نه شکایت از پلیس.

اگر برای مهریه و نفقه اعسار و تقسیط صادر شده و او هیچ قسطی نداده، از همان شعبه بدوی یا اجرای احکام، تقاضای «الغای تقسیط به‌سبب عدم پرداخت اقساط» و اعمال ضمانت‌اجرای ماده ۳ قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی را مطرح کنید تا امکان بازداشت مالی دوباره برای کل بدهی یا حداقل اقساط معوق ایجاد شود.

هم‌زمان، در اجرای احکام، به‌طور کتبی درخواست استعلام و توقیف اموال بدهید: استعلام حساب‌های بانکی، خودرو، املاک، حقوق و مزایا، ممنوع‌الخروجی و انسداد حساب‌ها حسب مورد. هر مالی که به‌نام او بیابند، می‌توانید توقیف و از محل آن طلب‌تان را وصول کنید؛ این بخش را نباید به صورت شفاهی رها کرد، حتماً تقاضاهای مکتوب و پیگیری مستمر داشته باشید.

در پرونده طلاق نیز اگر هنوز مهریه و نفقه‌تان پرداخت نشده، حتماً در همان پرونده به استناد محکومیت‌های قطعی، اعمال حق حبس، عدم ثبت طلاق قبل از تعیین تکلیف حقوق مالی و عنداللزوم تأمین مناسب (مثل تضمین پرداخت اقساط) را از دادگاه خانواده بخواهید.

شکایت از اجرای احکام یا پلیس فقط وقتی معنا دارد که واقعاً از انجام دستورات قانونی استنکاف کرده باشند؛ در اغلب موارد مشکل، کم‌بودن پیگیری کتبی و درخواست‌های مشخص از سوی محکوم‌له است. پیشنهاد عملی این است که با یک وکیل حضوری، متن چند درخواست روشن برای الغای تقسیط، استعلام و توقیف اموال و ممنوع‌الخروجی تنظیم و در مهلت‌های قانونی، هر بار تمدید و پیگیری کنید تا حکم جلب از حالت صوری خارج شود.

در وضعیتی که توضیح دادید، رفتار ایشان «تهدید به افشای اسرار خصوصی و تصاویر مستهجن» است و در حقوق ایران هم تحت عنوان تهدید، هم اخاذی، و هم جرایم رایانه‌ای، قابل تعقیب است. محکومیت، منوط به ارسال واقعی عکس نیست؛ همین که برای وادار کردن شما به کاری (رابطه، پول، سکوت…) تهدید به ارسال کند، جرم است.

این‌که در تلگرام شماره‌اش معلوم نیست، مانع قطعی پیگیری نیست. اگر بتوانید هویت واقعی او را برای مرجع قضایی قابل احراز نشان دهید (مثلاً سابقه آشنایی، دیدار حضوری، صدا، ارتباطات دیگر، مشترک بودن در گروه‌ها، معرفی توسط آشنایان و…) دادسرا از طریق پلیس فتا می‌تواند روی اکانت، IP و سایر قرائن کار فنی انجام دهد.
۱) هیچ فایل یا پیامی را پاک نکنید. از چت‌ها و تهدیدها اسکرین‌شات بگیرید و در صورت امکان «فوروارد» چت به اکانت دیگر یا ذخیره نسخه HTML/پی‌دی‌اف انجام دهید.
۲) با یک وکیل یا حداقل «مشاوره حقوقی حضوری» صحبت کنید و سپس در «دادسرای جرایم رایانه‌ای» یا دادسرای عمومی محل سکونت، شکواییه تهدید، سوءاستفاده از تصاویر خصوصی و مزاحمت تنظیم کنید.
۳) تا حد امکان ارتباط داوطلبانه جدیدی با او نداشته باشید، هیچ امتیازی به‌خاطر تهدید ندهید و اگر تماس گرفت، فقط در حدی پاسخ دهید که بعداً به‌عنوان اقرار و دلیل علیه خودش قابل استفاده باشد (مثلاً تأکید بر این‌که «تهدید شما را ذخیره کردم» بدون وارد شدن به مشاجره).

نفوذ خانوادگی، مانع قانونی تعقیب نیست؛ قاضی و پلیس فتا موظف‌اند به دلایل رسیدگی کنند. اگر واقعاً از واکنش او می‌ترسید، حتماً در شکواییه و نزد وکیل موضوع ترس و احتمال خطر را هم مطرح کنید تا در صورت لزوم برای شما «تأمین امنیت» و منع تماس او را از دادگاه بخواهند.

در نهایت، تصمیم به طرح شکایت یا صبر، باید بعد از مشاوره حضوری با وکیل و با در نظر گرفتن شرایط خانواده و احتمال واکنش او گرفته شود، ولی در هر حال بهترین کار این است که الان مدارک را کامل و منظم نگه دارید تا هر زمان لازم شد بتوان از آنها استفاده کرد.

با این وضعیتی که توضیح دادید، از نظر حقوقی چند نکته اصلی را باید روشن ببینید تا تصمیم‌تان واقع‌بینانه باشد، فارغ از مسائل احساسی و خانوادگی:

اول این‌که شما به عنوان زوج، هر وقت بخواهید می‌توانید دادخواست طلاق بدهید؛ اما طلاق دادن همسر بدون تعیین تکلیف «حقوق مالی» او ممکن نیست. مهم‌ترین حق او همین مهریه ۱۱۴ سکه عندالمطالبه است. اصل بر این است که هر وقت مطالبه کند، باید مهریه را بدهید؛ اگر نتوانید یکجا بپردازید، می‌توانید هم‌زمان با دعوای مهریه یا پس از صدور حکم، دادخواست اعسار و تقسیط بدهید تا دادگاه قسط‌بندی کند. در صورت ناتوانی اثبات‌نشده، امکان بازداشت بابت مهریه تا سقف قانونی (در حال حاضر حدود ۱۱۰ سکه) وجود دارد.

دوم این‌که آنچه گفتید (دخالت خانواده‌ها، بی‌اعتمادی، بی‌احترامی، اختلاف سنی و عدم شناخت قبلی) «به‌خودی‌خود» موجب فسخ نکاح یا سقوط مهریه نمی‌شود. مگر این‌که بتوانید «تدلیس» یا عیب قانونی بسیار خاصی را ثابت کنید که معمولاً هم کار آسانی نیست.

از نظر عملی اگر امیدی به اصلاح نمی‌بینید، بهترین راه، مذاکره برای طلاق توافقی است؛ یعنی بنشینید (ترجیحاً با حضور یک بزرگ‌تر یا مشاور حقوقی بی‌طرف) و درباره میزان مهریه‌ای که می‌پذیرید بپردازید، نحوه پرداخت (نقد، اقساط، بخشش بخشی از سکه‌ها در قبال طلاق سریع و بی‌تنش) و سایر حقوق، به توافق کتبی برسید. اگر زوجه حاضر به گذشت یا توافق نبود و بر مهریه کامل تأکید کرد، باید بپذیرید که جدایی برای شما هزینه مالی جدی دارد و از همین حالا اسناد درآمد و هزینه‌ها، فیش حقوق، اجاره‌نامه و بدهی‌ها را جمع کنید تا در اعسار و تقسیط دست‌تان خالی نباشد.

توصیه نهایی این است که قبل از هر اقدامی، یک جلسه مشاوره حضوری با وکیل خانواده در شهر خودتان داشته باشید و با عدد و رقم واقعی (درآمد، دارایی‌ها، توقعات همسر) سناریوی ادامه یا ختم زندگی مشترک را سبک‌سنگین کنید؛ تصمیم عجولانه بدون برآورد مالی دقیق، بعداً می‌تواند فشار سنگینی روی شما بگذارد.