شاهد پس از ادای شهادت، با آثار و تبعات خواسته و ناخواسته‌ای مواجه است، زیرا شهادت شاهد غالباً از سه حالت خارج نیست: حالت اول اینکه شهادت صحیح و مطابق با واقع ادا شده است. حالت دوم اینکه ممکن است برای قاضی ثابت می‌شود او در موضوع شهادت به دروغ متوسّل شده است؛ و سوم اینکه خود شاهد اقرار می‌کند که در مورد شهادت به‌طور خلاف واقع اظهاراتی کرده است. (رجوع از شهادت)
دادرس دادگاه قبل از ادای گواهی، مجازات شهادت دروغ را به وی تذکر می‌دهد؛ و شاهد سوگند یاد می‌کند که تمام حقیقت را بگوید و غیر از حقیقت چیزی نگوید. هیچ یک از اصحاب دعوا نباید اظهارات گواه را قطع کنند. بعد از اتمام شهادت، دادرس می‌تواند هر سؤالی که برای کشف حقیقت و مبانی گواهی لازم بداند، از گواه‌ها بپرسد. همچنین اصحاب دعوا می‌توانند توسط دادگاه سؤالاتی از گواه بپرسند.
دادگاه باید شهادت هر شاهد را بدون حضور شاهدان دیگر بشنود، تا شاهد فقط متکی به حافظه خود باشد و اظهارات شاهدان دیگر در بیان او موثر نباشد. قبل از ادای شهادت، مشخصات شاهد سؤال می‌شود. این موضوع به این دلیل است که اگر موجبات ممنوعیت او از شهادت وجود دارد، شهادت وی اخذ نشود.
ماده ۱۷۷ قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۹۲: بلوغ عقل ایمان عدالت طهارت مولد ذی‌نفع نبودن در موضوع نداشتن خصومت باطرفین یایکی ازآن‌ها عدم اشتغال به تکدیگری و ولگرد نبودن است. این شرایط باید توسط قاضی احراز شود؛ و در صورتی که شاهد یکی از این شرایط را نداشت، تنها اظهارات او استماع می‌شود که تشخیص میزان تأثیر و ارزش این اظهارات در علم قاضی، در حدود اماره قضایی است.
ملاک تعیین کاربری جهت پرداخت قیمت اراضی در زمان تملک شهرداری مستنداً به قانون نحوه تقویم ابنیه و املاک و اراضی مورد نیاز شهرداری مصوب۱۳۷۰، لحاظ نمودن نوع کاربری آن در زمان تملک است؛ بنابراین اگر در تاریخ تملک، کاربری ملک و اراضی طبق آخرین طرح تفصیلی به صورت مسکونی باشد، موجبی جهت ارزیابی ملک و اراضی با کاربری سابق (که حسب فرض استعلام زراعی بوده) وجود ندارد؛ لذا مناط اعتبار، کاربری تاریخ تملک است.