طلاق خلع نوعی از طلاق است که در آن زن به دلیل کراهت (عدم علاقه) شدیدی که نسبت به شوهر دارد، حاضر می‌شود در ازای بخشیدن تمام یا بخشی از مهریه یا مال دیگر، از شوهرش جدا شود. در این نوع طلاق، زن باید مالی را به شوهر بدهد تا او راضی به طلاق شود.

در نظام حقوقی ایران، حق طلاق اصولاً با مرد است و او می‌تواند با رعایت شرایط قانونی (پرداخت مهریه، نفقه، و حقوق مالی زن) اقدام به طلاق کند. اما زن نیز در مواردی خاص، با استناد به شروط ضمن عقد نکاح یا مواد قانونی مانند عسر و حرج (سختی و مشقت غیرقابل تحمل) می‌تواند از دادگاه تقاضای طلاق کند. برای مثال، اگر شوهر اعتیاد شدید داشته باشد، ترک زندگی خانوادگی کند یا همسر دیگری اختیار کند.

بر اساس ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت فرزند تا ۷ سالگی (چه دختر و چه پسر) با مادر است، مگر اینکه دادگاه تشخیص دهد ماندن فرزند نزد مادر به مصلحت او نیست. پس از ۷ سالگی، حضانت به پدر واگذار می‌شود، اما ملاک نهایی همیشه «مصلحت طفل» است و در صورت وجود دلایل موجه (مانند اعتیاد، سوءرفتار یا عدم صلاحیت اخلاقی)، دادگاه می‌تواند حضانت را به طرف مقابل یا حتی شخص ثالث بسپارد.