از اقرار چه می دانید؟
ماده ۱۲۶۲ می‌گوید(( که اقرار واقع می‌شود به هر لفظی که دلالت بر آن نماید)).
این لفظ ممکن است به صورت شفاهی عنوان شود یا روی کاغذ به صورت کتبی بیاید در دادگاه واقع شود و یا خارج از دادگاه قانون‌گذار از لفظ هم صرف نظر کرده است.
چنانچه اشاره شخص را هم به شرط این که صریحاً حکایت از اقرار نماید کافی میداند.
اقرار شفاهی هم اگر در دادگاه به عمل آید برای اینکه ارزش داشته باشد و بتواند مورد استناد قرار بگیرد باید در صورت مجلس جلسه منعکس شود و صورت مجلس نیز به امضای طرفین و رئیس دادگاه می رسد.
یکی از شرایط اقرار منجز بودن آن است یعنی معلق نباشد چون اقرار اخباری است از گذشته به این دلیل نمی‌توان آن را معلق به امری کرد به عنوان مثال چنانچه اقرار کننده بگوید در صورتی که ثمن معامله انجام شده بین خود و مدعی را نپرداخته باشم بدهکارم اقرار محقق نشده یا اگر کسی اظهار کند که اگر فلانی از مسافرت بیاید من اقرار به بدهی خود در مورد ۱۰ هزار تومان خواسته دعوا دارم باز هم چنین اقراری باطل است ولی اگر بگویند در صورتی که معامله واقع شده باشد من ثمن را بدهکارم و یا اگر بگوید اگر من وارث متوفی باشم مبلغ مورد ادعا را بدهکار هستم ظاهراً اشکالی ندارد که در این موارد سبب اقرار معلق است که خود اقرار.
اقرار صحیح اقراری است که اقرار کننده به قصد شوخی، طعنه، و موارد این چنینی عنوان نکرده باشد یا اینکه در حالت مستی یا بیهوشی یا خواب نباشد.
فرد اقرار کننده نباید تحت فشار باشد و اکراهی داشته باشد اگر این چنین باشد صحیح نیست.
